Historia naszej parafii

 

Siewierz swoją przeszłością sięga czasów zamierzchłych. Historyczne wzmianki pozwalają sądzić, że Siewierz istniał przed powstaniem Państwa Polskiego. Za pierwszych Piastów był kasztelanią. Jako najstarsza osada tych okolic, bardzo korzystnie położona, stał się Siewierz centralnym ośrodkiem dla prowadzenia akcji misyjnej. Tę akcję misyjną prowadzili Benedyktyni z Tyńca. Kościółek zaś św. Jana Chrzciciela, był kościołem chrzcielnym i świątynią parafialną dla Siewierza i jego rozległej parafii.

Siewierz był wielokrotnie palony między innymi przez Tatarów w latach 1241 - 1242, jak również w okresie gdy tworzył wspólnotę z Bytomiem, kiedy to rabusie pod wodzą zniemczonych piastowiczów, zrabowali i spalili Siewierz – drewniany, który rozciągał się na dwóch górkach: Świętego Jana i Chmielowskiej. Starców i kobiety pomordowali, a młodzież powiązali w pęta i zabrali w niewolę, by ją sprzedać na wzór tatarski.

Książę, Kazimierz Sprawiedliwy, dowiedziawszy się o tym, dopadł ze swoimi chorągwiami rabusiów pod wsią Sosnowiec, wyciął rabusiów w pień, a wziętych do niewoli ludzi uwolnił i odesłał do Siewierza. Gdy ujrzeli ruiny i zgliszcza nie chcieli wracać. Postanowiono wybudować w okolicy kasztel czyli zamek.

Wspomina ks. Jan Długosz, że w Siewierzu był kościółek, który miał murowane prezbiterium, a drewnianą nawę.

Linia czasu naszej parafii

Według dokumentu Idziego, biskupa Tusculum, legata papieskiego, klasztor benedyktynów w Tyńcu pod Krakowem pobierał część opłat z targów i jatki w Siewierzu.

Komes Piotr Włostowic z Dolnego Śląska buduje z kamienia ciosowego kościół pod wezwaniem św. Jana Chrzciciela.

Prawo patronatu nad kościołem pod wezwaniem Św. Marii w Siewierzu uposażonym wsiami Dobrzeń, Wysoka i Warężyno otrzymał klasztor Norbertanek w Czarnowąsach pod Opolem. /Lokalizacja kościoła nie jest znana./

W Siewierzu odbył się Synod biskupów polskich, na którym byli obecni opaci Benedyktynów tynieckich, łysogórskich, mogileńskich.

Prepozyt siewierski Roman – świadkiem przy akcie darowizny Kazimierz Bytomskiego dla klasztoru Cystersów w Mogile.

Thilo – proboszcz kościoła z Siewierza 1 grzywnę, 4 skojce i 20 denarów dziesięciny.

Wacław Książę Cieszyński sprzedaje Zbigniewowi Dębno-Oleśnickiemu, biskupowi krakowskiemu za 6000 grzywien groszy praskich Księstwo Siewierskie.

Staraniem fundatora – Jana Mirzowskiego, starosty siewierskiego w dniu 10 maja erygowano kościół w Chruszczobrodzie. Powstała nowa parafia wydzielona z parafii siewierskiej, obejmująca Chruszczobrud, Mirzowice, Trzebiesłwice i Sikorkę.

Jan Borzycki proboszczem siewierskim.

Wizytacja Krzysztofa Kazomierskiego, archidiakona krakowskiego, który pisze iż dawna parafia została zmniejszona. Wsie Markowice, Rzeniszów i Winowno włączono do parafii w Koziegłówkach. Obediencję nad Zendkiem otrzymał pleban z Sączowa. Brudzowice przyłączona do Targoszyc.

Staraniem i z funduszy mieszczanina Wawrzyńca Kiliana i innych siewierzan powstał w 1618 roku murowany kościółek pod wezwaniem Św. Barbary i Walentego.

Biskup krakowski Marcin Szyszkowski erygował w Siewierzu Bractwo Męki Pańskiej, wywodzące się od arcybractwa założonego przy krakowskim kościele Franciszkanów.

Powołano w Siewierzu Bractwo Szkaplerzne, które działało obok pasyjnej konfraterni.

Nieznany fundator dokonał restauracji mocno zniszczonego kościoła św. Jana Chrzciciela.

W czasie najazdu szwedzkiego miasto zostaje zrabowane, a zamek spalony.

Konsekracja ołtarzy św. Zofii i św. Franciszka w kościele parafialnym.

Biskup krakowski Michał Oborski konsekruje kościół szpitalny pod wezwaniem św. Barbary i Walentego w Siewierzu.

Wizytacja parafii siewierskiej. Wzrost kultu Maryjnego. Na pewien czas usunięto z wielkiego ołtarza obraz patrona kościoła i zastąpiono go Marjnym.

Na urząd proboszcza siewierskiego powołano ks. Michała Stąporkiwicza, doktora filozofii, kanonika liwońskiego.

Za czasów biskupa Andrzeja Załuskiego zbudowano mniejszą bramę od strony południowej.

Zakończono roboty przy gruntownej przebudowie kościoła parafialnego, dzięki staraniom biskupa krakowskiego Kajetana Sołtyka.

Biskup wrocławski Józef Hohenlohe organizuje komisariat siewierski dla ziem zagarniętych przez Prusy.

Papież Pius VII dokonał inkorporacji komisariatu siewierskiego do diecezji wrocławskiej.

Biskup wrocławski Józef Hohenlohe na żądanie władz Księstwa Warszawskiego delegował jurysdykcję kościelną nad okręgiem Częstochowy i Nowego Śląska biskupowi krakowskiemu Andrzejowi Gawrońskiemu.

Po śmieci księdza Ludwika Iżyckiego administratora kościoła szpitalnego, decyzją Wysokiego Konsystorza Jeneralnego Diecezji Krakowskiej, parafię szpitalną przyłączono w 1840 roku do parafii św. Macieja Apostoła, kierowanej przez ks. Józefa Nieciąga.

W wyniku reorganizacji sieci dekanalnej w Królestwie Polskim, zniesiono wiele starych dekanatów, w tym Siewierz, Pilicę i Lelów. Po tej reorganizacji parafia Siewierz została włączona do dekanatu będzińskiego.

Zarząd Guberni Piotrkowskiej zatwierdził akt o przejęciu na rzecz Skarbu, majątku parafialnego i szpitalnego obejmującego grunty rolne o powierzchni 82 morgi.

Siewierz na mocy ukazu carskiego zostaje pozbawiony praw miejskich. Siewierz jako osada włączony zostaje do gminy Sulików.

Po utworzeniu diecezji kieleckiej parafia siewierska znalazła się w jej granicach.

Biskup kielecki Tomasz Kuliński dokonuje konsekracji ołtarza głównego w kościele parafialnym w Siewierzu.

Biskup kielecki Tomasz Kuliński dokonuje konsekracji ołtarza Pana Jezusa w kościele parafialnym w Siewierzu.

Wybucha I wojna światowa. W dniu 3 sierpnia 1914 roku do Siewierza wkraczają wojska niemieckie.

Wojska niemieckie zabrały zabytkowe dzwony, z których jeden został odlany w 1566 roku, a drugi 1632 roku. Zabierają też piszczałki od organów. Dekanat będziński podzielono na 4 mniejsze dekanaty. Siewierz znalazł się w granicach dekanatu sączowskiego.

Z inicjatywy proboszcza ks. Franciszka Staszkiewicza odlano na miejscu w Siewierzu u państwa Korczaków dwa dzwony. Dzwon „Śmiertelnych z roku 1683 został przelany do dużego nazwanego „Pius”.

Po utworzeniu diecezji częstochowskiej parafia siewierska znalazła się w jej granicach, przynależąc do dekanatu sączowskiego.

W dniu 3 września do Siewierza wkroczyły wojska niemieckie z 3 Dywizji Lekkiej i rozstrzelały 11 siewierzan.

Tajna Policja z Zawiercia zabrała z archiwum parafialnego księgi metrykalne od 1685 roku do 1797 roku. Dokumenty już do parafii nie wróciły.

Władze niemieckie zabrały dzwony z kościoła parafialnego, oraz dzwony zegarowe, z których jeden srebrny pochodził z 1690 roku.

Przywrócono dekanat siewierski, w skład którego weszło 8 parafii. Pierwszym dziekanem siewierskim został proboszcz Jan Domarańczyk.

Z inicjatywy ks. Jana Domarańczyka proboszcza siewierskiego w firmie METALTON w Kętach zostały odlane dwa dzwony.

Staraniem proboszczów ks. Brunona Magota i ks. Ludwika Sośnierza wnętrze kościoła parafialnego zostaje odnowione i pokryte nową polichromią.

Z obszaru parafii siewierskiej wydzielono nową parafię - Żelisławice. Erygował ją biskup częstochowski dr Zdzisław Goliński. Pierwszym proboszczem został ks. Chwalba.

Wydzielono z parafii Siewierz i powołano do życia nową parafię Brudzowice. Pierwszym jej proboszczem i organizatorem został ks. Roman Bąbski.

Staraniem ks. proboszcza Ludwika Sośnierza wybudowano nową plebanię.

Wydzielono z parfii Siewierz i powołano do życia nową parafię w Trzebiesławicach. Jej pierwszym proboszczem został ks. Ryszard Migocki.

Utworzono nową parafię w Siewierzu obejmującą Osiedle Zachód i Jezioro, oraz wieś Boguchwałowice. Jej pierwszym proboszczem został k. Emil Ilkow.

Staraniem i z inicjatywy ks. proboszcza Dawczyńskiego rozpoczęto prace remontowe przy dachu i wieżach kościelnych.

W wyniku reorganizacji administracji kościelnej, parafia siewierska znalazła się w nowo utworzonej diecezji sosnowieckiej. Pierwszym ordynariuszem tej diecezji został ks. dr Adam Śmigielski SDB. W tym samym roku ks. bp Adam Śmigielski dokonał poświęcenia nowych metalowych konstrukcji wież oraz pokrytego blachą miedzianą dachu oraz odnowionych murów zewnętrznych.

Staraniem ks. proboszcza Jana Lubienieckiego przy bardzo wydatnej pomocy materialnej Spółki dla Zagospodarowania Wspólnoty Leśno – Gruntowej w Siewierzu, oraz ofiarności parafian przystąpiono do Konserwacji i renowacji bardzo zniszczonej chrzcielnicy i ambony. W 2013 roku odnowiono dwa boczne ołtarze przytęczowe".

 

Kościół Św. Macieja Apostoła

Po przeniesieniu grodu siewierskiego w obecne miejsce i nadaniu praw miejskich w 1276 r. między Rynkiem a drewnianym zamkiem postawiono mały drewniany kościół, który miał charakter filialny. Nieznana jest wielkość tej świątyni oraz pierwotne imię patrona. Jan Długosz (poł. XV wieku) pisał, iż w Siewierzu stał kościół drewniany z murowanym prezbiterium. Murowaną nawę zbudowano prawdopodobnie w początkach XVI wieku. Wygląd i wyposażenie kościoła w czasach księstwa siewierskiego znamy z protokołów wizytacyjnych parafii. Z protokołu wizytacyjnego z 1598 r. wiemy, iż kościół p.w. św. Mateusza był już w całości murowany. Wewnątrz kościoła znajdowały się cztery ołtarze. W 1611 r. w kościele znajdowały się także ambona i organy a na cmentarzu stała drewniana dzwonnica. 

 

Za czasów biskupa krakowskiego Piotra Gembickiego przed potopem szwedzkim kościół został starannie przebudowany. Protokół wizytacyjny z 1664 r. wymienia cztery ołtarze w tym główny pozłacany z obrazem Najświętszej Maryi Panny. Był też ołtarz z obrazem św. Anny. W kaplicy od strony północnej znajdował się obraz Matki Boskiej Mysłowickiej przywieziony do Siewierza w 1628 r. w czasie Wojny Trzydziestoletniej. Kościół był dalej p.w. św. Mateusza. Protokół wizytacyjny z 1721 r. wymienia w tym kościele aż siedem ołtarzy, w tym św. Antoniego Padewskiego i Św. Józefa.


Obraz Matki Bożej Mysłowickiej wrócił do Mysłowic w 1724 r. W drewnianej dzwonnicy na cmentarzu zawieszone były dwa dzwony, trzeci mniejszy był na dachu kościoła. Cmentarz kościelny był ogrodzony i miał trzy bramy. W połowie XVIII wieku za czasów biskupa Andrzeja Załuskiego wybudowano nowe bramy w murze otaczającym kościół. Największa brama zwana biskupią pełniła funkcję dzwonnicy.


W latach 1782-1784 staraniem biskupa krakowskiego Kajetana Sołtyka kościół rozbudowano. Dobudowano wieżę z kruchtą, nawę przedłużono o dziewięć łokci, dobudowano kaplicę Pana Jezusa Ukrzyżowanego oraz skarbiec. Z protokołu wizytacyjnego z 1784 r. wynika, iż nie wykonano całości robót wykończeniowych wewnątrz kościoła. W kościele było siedem ołtarzy a mianowicie: główny św. Macieja oraz boczne: św. Anny, św. Józefa, św. Antoniego, św. Jana Nepomucena, Najświętszej Maryi Panny i Jezusa Ukrzyżowanego.


Na cmentarzu wokół kościoła grzebano zmarłych od XV wieku do końca XVIII wieku. Znajdowała się tutaj także kostnica oraz krypta od strony północnej. Pod kościołem znajdują się krypty, gdzie chowano szlachtę i duchowieństwo. Ok. 1800 r. Michał Sołtyk referendarz koronny i dziekan krakowski, bratanek biskupa Kajetana Sołtyka ufundował tablicę herbową stryja, która wisi nad głównym wejściem do kościoła. Po zburzeniu ratusza siewierskiego w 1867 r przeniesiono zegar i zainstalowano na wieży kościelnej. W czasie I i II wojny światowej kościół utracił dzwony. W czasie II wojny światowej wieża i dach kościoła zostały uszkodzone.


W latach 50-tych XX wieku siewierscy kowale wykonali żelazne bramy i furty według projektu inż. Zygmunta Gawlika z Krakowa. Na początku lat 60-tych XX wieku przemalowano wnętrza kościoła, zaś pod koniec XX wieku przeprowadzono poważne roboty budowlano-montażowe. Wykonano nowe wieże o konstrukcji stalowej oraz przeprowadzono remont dachu. Całość pokryto blachą miedzianą. Po zakończeniu tych robót przeprowadzono renowację polichromii figuralnej sufitu oraz przemalowano ściany. Na początku XXI wieku wykonano prace konserwatorskie ołtarzy św. Jana Nepomucena i św. Rodziny oraz ambony i nastawy chrzcielnicy.

 

Wyposażenie wnętrza kościoła

 

Kościół składa się z prezbiterium, nawy, dwóch kaplic, zakrystii, składziku, wieży z kruchtą oraz kruchty zwanej babińcem. Główną ozdobą kościoła są ołtarze, ambona i przyścienna nastawa chrzcielnicy w stylu rokokowo-klasycystycznym z XVIII wieku. Ołtarz główny z wolno stojącą mensą posiada obraz św. Macieja Ap. oraz rzeźby świętych: Augustyna, Piotra, Pawła i Ambrożego oraz aniołów. Przed ołtarzem stała balustrada, którą zlikwidowano w latach 70-tych XX wieku. W prezbiterium znajduje się ołtarz św. Franciszka z obrazem Matki Bożej z Dzieciątkiem oraz po drugiej stronie ołtarz św. Józefa. W nawie znajdują się ołtarze przytęczowe św. Rodziny i św. Jana Nepomucena. Oba ołtarze po wykonaniu prac konserwatorskich uzyskały dawną barwę. Po usunięciu dwóch warstw farby w kolorze brązu odsłonięto polichromię wykonaną w technice olejnej w postaci marmuryzacji w kolorze jasnego błękitu i zieleni. W kaplicy północnej znajduje się obraz Matki Boskiej Szkaplerznej a w kaplicy południowej grupa Chrystusa Ukrzyżowanego z Matką Bożą Bolesną. W kaplicy Matki Bożej Szkaplerznej znajduje się rzeźba z drewna przedstawiającą papieża Jana Pawła II.


Ozdobna ambona posiada alegoryczne rzeźby cnót, aniołów i płaskorzeźbioną scenę z Przypowieści o Siewcy. Wejście na ambonę prowadzi przez skarbiec (składzik). Przyścienna nastawa chrzcielnicy odpowiada w formie ambonie i posiada rzeźby Adama i Ewy, chrztu w Jordanie, Boga Ojca i aniołów oraz płaskorzeźbę z symbolicznym przedstawieniem grzechu pierworodnego. Pod nastawą znajduje się kropielnica renesansowa z kamienia datowana na 1613 r.


Pod chórem znajduje się obraz Misericordia Domini z I poł. XVII wieku na złotym tle wzorowany na gotyckim obrazie z Domosławic.


W kaplicy Pana Jezusa Ukrzyżowanego znajduje się chrzcielnica barokowa, marmurowa, puklowana z XVII wieku. 


Na ścianach wewnętrznych kościoła znajdują się następujące epitafia:

  • Konstancji Gaszyńskiej zmarłej w 1686 r. córki Franciszka starosty grodzkiego siewierskiego
  • Ks. Szymona Stankiewicza proboszcza sączowskiego zmarłego w 1689 r.
  • Marcina Zalassowskiego sędziego Trybunału Departamentu Krakowskiego i jego żony Justyny z 1829 r.
  • hrabiego Józefa Mieroszewskiego zmarłego w 1833 r. fundacji ks. Józefa Nieciąga proboszcza siewierskiego.

Wewnątrz kościoła znajdują się trzy konfesjonały późnobarokowe z II poł. XVIII wieku oraz fotel późnoklasycystyczny z XVIII wieku pochodzący z siewierskiego zamku. Wewnątrz kościoła znajduje się chór muzyczny, murowany wsparty na dwóch filarach. Parapet chóru drewniany o dekoracji rokokowej.

 

Plac przykościelny  

 

Wokół kościoła znajdował się cmentarz parafialny ogrodzony murem z kamienia. W murze tym znajdują się trzy bramy i jedna furta.


Ozdobą kompleksu kościelnego jest brama zwana biskupią zbudowana przez Andrzeja Załuskiego herbu Junosza, biskupa krakowskiego i księcia siewierskiego w 1755 r. jako dzwonnica. Jest to budowla trójosiowa o podziałach pilastrami, z wysokimi arkadami zamkniętymi półkoliście mieszczącymi wejścia. Zwieńczenie bramy jest zakończone postumentami z rzeźbą ukrzyżowania, świętych Macieja i Andrzeja, Wojciecha i Stanisława na częściach bocznych oraz dekoracją rokokową. U góry zegar słoneczny z herbem Junosza. Po dobudowaniu wieży kościelnej w latach 1782-1784 dzwony przeniesiono z dzwonnicy. Według legendy przez bramę wchodzili biskupi odwiedzający Siewierz.


Druga mniejsza brama znajdująca się od strony południowo-wschodniej jest w kształcie prostokąta z pilastrami i trójkątnym przyczółkiem, w którym są dwie żelazne tablice. Na jednej tablicy jest herb Junosza, monogram Andrzeja Załuskiego, data 1755 r. i litery A Z B K X S. Na drugiej tablicy jest postać Matki Boskiej Niepokalanie Poczętej. Brama zachodnia jest trójosiowa z filarami połączonymi spływami a w nich przejścia zamknięte łukiem półkolistym. Część środkowa bramy jest otwarta.


Na cmentarzu znajdują się dwie figury barokowe z XVIII wieku na postumentach z gzymsami a mianowicie: św. Jana Nepomucena z 1757 r. i św. Floriana. Figury te zostały przeniesione z Rynku w 1940 r. W murach zewnętrznych wieży znajdują się sklepione nisze z rzeźbami Św. Piotra i Pawła.

 

Opracował: mgr inż. Edward Sołtysik


Kościół Św. Jana Chrzciciela

Wybitny polski historyk i kronikarz Jan Długosz w swoich Rocznikach pod datą 1144 napisał, że w roku tym zmarł znany możnowładca śląski Piotr Włast Dunin herbu Łabędź, który wybudował wiele kościołów, w tym w Siewierzu. Jest to jedyne źródło historyczne określające wiek kościoła. Wielu współczesnych historyków sugeruje, iż kościół musiał być jeszcze starszy a datę powstania budowli należałoby przesunąć na XI wiek. Kościół mógł więc powstać w początkach II chrystianizacji Polski za czasów Kazimierza Odnowiciela.


Kościół został wzniesiony jako budowla obronna o grubych murach i wysoko podniesionych oknach. Brak baszty frontowej i śladów strzelnic w kościele wskazuje, iż oblężeni bronić się tu nie mogli, a jedynie mogli szukać tu schronienia. Czy się obronili w 1241 r., kiedy ziemię siewierską najechali Tatarzy, tego nie wiemy. Jest to kościół romański, jednonawowy z półkolistą absydą, orientowany a więc zbudowany na osi wschód-zachód. W rzucie poziomym posiada kształt prostokąta o wymiarach 9,0 x 5,9 m. Wchodzi się do niego jedynymi drzwiami od strony zachodniej. W murach znajdują się wąskie okna z glifami o świetle 0,15 m i 1,40 m wysokości. Okna te są tak wąskie, że człowiek nie może się przez nie przecisnąć. Kościół nie posiada zakrystii.


Wygląd kościoła uległ zmianie w 1639 r., kiedy to zawaliło się sklepienie i popękały mury. Przeprowadzono wówczas remont świątyni, w ramach którego w miejscu zawalonego sklepienia wykonano drewniany strop a spękane i wychylone mury podparto obustronnie kamiennymi przyporami. Ponadto dobudowano kruchtę oraz barokową wieżyczkę na sygnaturkę. W czasie obu wojen światowych kościół został uszkodzony. Po zakończeniu ostatniej wojny stan kościoła był fatalny. Mury popękały a odchylenie od pionu wynosiło 0,45 m, co groziło zawaleniem.


W 1947 r. podjęto prace restauracyjne kościoła wg projektu znanego architekta krakowskiego inż. Zygmunta Gawlika. Prace budowlane i konserwatorskie trwały aż do 1955 r. Ponumerowano i częściowo rozebrano mury świątyni, by je potem złożyć po wykonaniu wzmocnień żelbetowych. Wykonano 6 filarów żelbetowych, ukrytych w murach kościelnych. Odbudowano sklepienie i wykonano prosty dach drewniany pokryty gontem. W czasie prac odkryto w kościele i na zewnątrz zabytkowe freski. 

 

Ozdobą kościoła jest absyda zasklepiona konchą w kształcie muszli. W tej absydzie na murowanej mensie stał dawniej ołtarzyk renesansowy typu stałego tryptyku z kolumnami. Obraz środkowy przedstawiał Salome z głową Św. Jana Chrzciciela na tacy.


Na ścianach wewnętrznych absydy znajdowały się malowidła romańskie odkryte w czasie badań w 1950 r. Fragmenty te należą do dwóch warstw. Dolna warstwa zachowana jest tylko w dwóch fragmentach a przedstawia głowy postaci częściowe z podniesionymi rękami. Malowidło powinno pochodzić z I poł. XII wieku. Górna późniejsza warstwa pochodząca z XV-XVI wieku zachowana jest w większych fragmentach. Treść warstwy jednakże jest nieczytelna poza motywem ryby, korony i części roślin.


Na zewnętrznej i południowej ścianie kościoła odkryto fragmenty polichromii późnogotyckiej z I poł. XVI wieku w postaci Matki Boskiej z Dzieciątkiem. Niestety na skutek braku opieki malowidło to uległo zniszczeniu. Od strony zachodniej wewnątrz kościoła zachowały się resztki empory, czyli galerii lub loży umieszczonej na piętrze przeznaczonej dla dworu. 

 

W czasie badań przeprowadzonych w 2005 r. przy pomocy georadaru odkryto krypty pod ceglaną posadzką kościoła. Jedna od strony południowej była w dobrym stanie, druga częściowo zawalona. Ostatnimi proboszczami pochowanymi w kryptach byli: ks. Antoni Grabowski w 1920 r. i ks. Antoni Staszkiewicz w 1925 r.

 

Opracował: mgr inż. Edward Sołtysik


Kościół Szpitalny Św. Barbary i Walentego

Dzieje kościoła św. Walentego w Siewierzu związane są z działalnością szpitala istniejącego od 1515 r. początkowo przy kościele Św. Jana Chrzciciela. Pod koniec XVI wieku miasto przejęło patronat nad szpitalem przenosząc go na ul. Krakowską w pobliże istniejącego drewnianego kościoła Św. Walentego. Istnienie tego kościoła i szpitala w tym miejscu potwierdza protokół wizytacyjny z 1598 r. W kościele były wówczas trzy ołtarze, z których najwyższy był murowany. Przy wejściu do kościoła wisiał dzwon. Kościół drewniany istniał jeszcze w 1612 r., kiedy był odnawiany. Kościół murowany wzniesiono w 1618 r. staraniem i z funduszy mieszczan siewierskich. Kościół i szpital a raczej przytułek dla chorych i biednych utrzymywały się z darowizn szlachty i mieszczan. Była to odrębna parafia posiadająca własnych proboszczów. W połowie XVII wieku kościół miał patronów: św. Walentego, Ducha Świętego i św. Barbarę.

 

W księgach parafialnych z 1653 r. napisano, iż w kościele była murowana zakrystia, kazalnica i chór w dobrym stanie. W 1721 r. w kościele były trzy ołtarze, duży drewniany, poświecony św. Walentemu miał mensę murowaną. Drugi ołtarz po prawej stronie był ku czci Ducha Świętego a trzeci po lewej stronie posiadał rzeźbę wniebowzięcia. W kościele był mały drewniany chór i organy. Nad kościołem w małej wieżyczce wisiał mały dzwonek. Cmentarz posiadał drewniane ogrodzenie. W XVIII wieku w kościele tym odbywały się sejmiki szlachty siewierskiej. Do 1800r. grzebano okazjonalnie zmarłych na tym cmentarzu. W 1840 r. parafię szpitalną przyłączono do parafii św. Macieja Ap.

 

Wyposażenie wnętrza

 

Kościół Św. Walentego jest murowany i otynkowany zewnątrz i pomalowany na biało. Wewnątrz znajduje się chór muzyczny wsparty na dwóch kolumnach. Ambona drewniana, barokowa z XVII wieku z malowidłami czterech Ewangelistów. Kropielnica przyścienna, barokowa, kamienna. Ołtarz główny wchodzący w absydę, późnorenesansowy pochodzi z lat 1620-1640. Jest dekorowany ornamentem okuciowym z rzeźbami świętych: Wojciecha, Stanisława, Marcina, Matki Bożej z Dzieciątkiem, dwóch świętych niewiast i dwóch aniołów. W ołtarzu znajduje się obraz św. Walentego i św. Barbary z 1639 r. Tabernakulum współczesne ołtarzowi, wieloboczne z rzeźbami aniołów i Chrystusa Salwatora. Drugi ołtarz barokowy z początków XVIII wieku z rzeźbami aniołów oraz obrazem Matki Bożej Anielskiej. Trzeci ołtarz barokowy z dekoracją z XVIII wieku oraz malowanymi na deskach postaciami świętych: Wawrzyńca i Andrzeja. W ołtarzu obrazy Św. Antoniego (przemalowany w XIX wieku) oraz Matki Bożej z Dzieciątkiem z XVIII wieku w zwieńczeniu.


Opracował: mgr inż. Edward Sołtysik


Zasady przetwarzania danych

Dotyczące danych z formularza wysyłanych ze strony.

Dane z powyższego formularza będą przetwarzane przez naszą firmę jedynie w celu odpowiedzi na kontakt w okresie niezbędnym na procedowanie przekazanej sprawy. Podanie danych jest dobrowolne, ale niezbędne do przetworzenia zapytania. Każda osoba posiada prawo dostępu do swoich danych, ich sprostowania i usunięcia oraz prawo do wniesienia sprzeciwu wobec niewłaściwego przetwarzania. W przypadku niezgodnego z prawem przetwarzania każdy posiada prawo do wniesienia skargi do organu nadzorczego. Administratorem danych osobowych jest Parafia Rzymskokatolicka Św. Macieja Apostoła w Siewierzu, siedziba: Siewierz, Kościuszki 12.